Meer parken en allemaal anders en overweldigend!

Het heeft even geduurd, maar hier is weer een verslag van ons vanuit zonnig en heet Amerika! Omdat we op zulke afgelegen plekken staan hebben we bijna geen wifi. Wel zo relaxed trouwens. Daarom deze keer een lang verslag…. we zijn natuurlijk ook al even onderweg :-)

9 juni: Van Lake Powell naar Monument Valley
Weer vroeg uit de veren omdat we ons om 10.00 uur moesten melden bij Ken’s voor een rondleiding door de Lower Antilope Canyon. In deze beroemde diepe kloof (8 miljoen jaar oud) voegen kronkelende lagen zandsteen zich fraai aaneen. Het was prachtig, wat een mooie kleuren ontstaan er door de lichtinval en het zonlicht! En ondanks de drukte, je schuifelt voetje voor voetje achter elkaar aan door de smalle kloof (niet fijn als je claustrofobisch bent of als er paniek zou uitbreken ;-)), is het mogelijk fraaie plaatjes te schieten zónder mensen erop. Onze gids vertelde dat er altijd het gevaar op een ‘flahshflood’ is, ook als ter plekke de lucht nog strak blauw is. Als er namelijk in de wijde omgeving ergens flink wat regen valt, kan dit heel snel de canyon instromen, waardoor het er in no-time vol water kan staan. De gids vertelde over de ‘flashflood’ in 2013, waarbij het water in enkele minuten tot heuphoogte in de kloof stond. Iedereen moest razendsnel geëvacueerd worden via touwladders die dan op diverse plekken naar beneden worden gelaten.
Onderweg zijn we nog gestopt bij het Navajo National Monument, een gebied bekend om zijn Ancestral Puebloanruïnes. Dit volk woonde hier van ongeveer 500 tot de 13e eeuw. In een enorme, gekromde nis in de Tsegi Canyon is een 135 kamers tellende ruïne van pueblo Betatakin prachtig bewaard gebleven. Deze plek is rond 1250 gebouwd en zou rond 1300 verlaten zijn. Waarom precies is nog onduidelijk, maar waarschijnlijk niet door een ramp of zoiets, maar gewoon omdat het voor de bewoners destijds tijd was om verder te trekken.
Toen verder naar Monument Valley: vanaf Highway 163, zagen we de beroemde zandsteenrotsen en tafelbergen van Monument Valley oprijzen uit de woestijn. Ze zijn het symbool van de Amerikaanse western, omdat hier sinds 1930 honderden films, tv-shows en reclames zijn geschoten. We hebben hier een prima plek op The View Campground met vrij uitzicht op al het spectaculairs om ons heen. Om 18.00 uur stond een tour gepland in een open jeep met Navajo-indiaan Will. De Navajos zijn de grootste Indianenstam (200.000 inwoners) in het Zuidwesten. Er zijn meer dan 50 Indianenstammen in dit gebied. Will vertelde dat hij is geboren in Monument Valley en op de traditionele Navajo-wijze is opgevoed, met alle tradities en rituelen. Hij heeft 13 jaar in de bouw gezeten door het hele land en toen besloten terug te keren naar zijn geboortegrond. In zijn jeep reden we in de avondzon door Monument Valley en kwamen we aan op John Fords’Point, de plek van de wereldberoemde Marlboro-reclame met de man op het paard op rots die de wijde wereld inkijkt. En wat denk je: er stond daar ook een echt paard, waar toeristen (tegen betaling uiteraard) op exact dezelfde plek op de foto konden. Als echte toeristen wilden wij dat natuurlijk ook! Als een lenige hinde… NOT…. kroop ik op het paard. Ik zat als een scheve stijve hark op de rug van het dier, daar op die rots, véél te bang dat het dier het ineens in z’n hoofd zou halen van de rots te springen. De foto is dus niet geschikt voor publicatie ;-). Joost zat juist op het paard alsof hij niet anders doet!
Will reed ons vervolgens naar een verlaten stukje waar we een ‘hogan’ zagen, een traditionele achthoekige houten Navajo-hut. Een dame liet ons zien hoe men vroeger met garen mooie kleden spinde. In de Navajo-cultuur is alles wat zich binnen de ‘hogan’ bevindt van de vrouw, alles daarbuiten van de man. Als een vrouw van haar man af wil, hoeft ze alleen zijn spullen buiten te zetten en het is voor hem zo duidelijk als wat! Lekker makkelijk :-) Rond 21.00 uur waren we terug in onze camper, onze Minnie Winnie (dat staat er in grote letters op, is het type camper geloof ik).

10 juni: van Monument Valley naar Arches National Park
De volgende dag, 10 juni, vroeg wakker (05.00 uur!) door de buren en andere voorbijgangers die, denk ik, de zonsopgang wilden zien. Wij hebben ons nog even omgedraaid tot 07.30 uur, want dan warmt de camper al behoorlijk op. En by the way, we moesten weer op pad naar Arches National Park. Dit park kent het grootste aantal natuurlijke bogen ter wereld. Gedurende miljoenen jaren hebben zich meer dan 80 van deze natuurwonderen gevormd. Onderweg kwamen we door enkele mormonendorpjes, waar de geschiedenis van deze ‘early settlers’ werd uitgelegd. En… niet te vergeten: ik heb vandaag voor het eerst 2x een paar mijl achter het stuur gezeten! Wel spannend zeg, hij is zo groot en zo breed! Op de mijlenlange (rechte) wegen gaat het best, maar het bochtenwerk laat ik nog maar even over aan Joost. Komen nog genoeg mogelijkheden voor, schat ik zo…
Eind van de middag op onze plek in Arches aangekomen. We hebben weer een mooie plek midden in het park. Nadat de camper geparkeerd was, eerst maar eens met een wijntje en een snack van het uitzicht genoten, heerlijk! ’s Avonds hebben we nog wat kennis van lokale rockart opgedaan (rotstekeningen) bij het verhaal van de ranger in het amfitheater van de campground.

11 juni: Na een hete nacht (qua temperatuur bedoel ik ;-)) zonder airco (mag hier maar een paar uur per dag aan) ging de volgende dag om 06.00 uur de wekker voor de klim naar Delicate Arch. Met deze temperaturen is het fijner in de koelte van de ochtend te lopen. Gelukkig waren we niet de enigen die er zo over dachten… De bijzonder Delicate Arch was gelukkig de moeite waard. Ben benieuwd hoe lang hij er nog zo staat. Er komt een dag dat er (weer) een deel afbreekt. Onvoorstelbaar hoe wind, water en de tijd zulke mooie en bijzondere rotsen hebben geformeerd en nog steeds doen trouwens… Eind van de ochtend hebben we de trail naar Doublo O Arch (6,8 km) gelopen. De naam zegt het al: de boog met de dubbele O). Heel wat zwaarder en ruiger dan die naar Delicate Arch. De tocht ging deels over vlak rotsachtig terrein en deels over rotskammen met soms steile afgronden aan weerszijden. Maar ook hier loop je nooit alleen: Arches is een druk park én het was weekend, dus ook veel Amerikanen. Nadat we ruim 12 km in de benen hadden, was het genoeg voor de dag. Rest van de middag/avond geluierd, gelezen, genoten van het uitzicht en de bijzondere wolken en regenboog!

Zondag 12 juni: verder op onze roadtrip naar Dead Horse State Park, dat een prachtig uitzicht op de Colorado-rivier en het netwerk van diepe kloven heeft. Het verhaal gaat dat het park als natuurlijke omheining voor wilde mustangs werd gebruikt door cowboys. Zij kozen uit de kudde de paarden die ze wilden gebruiken en lieten de rest achter. Deze achterblijvers stierven uiteindelijk van de dorst, op oogafstand van de Colorado-rivier beneden. Dit park wordt vaak voor spectaculaire filmopnames gebruikt. Bijvoorbeeld Thelma & Louise is hier opgenomen en ook de beklimming van een steile rotswand door Tom Cruise in de openingsscene van Mission Impossible II. Voordat we naar Deadhorse reden, hebben we eerst nog ‘even’ de viewpoints (lookouts) in Canyonlands ‘gedaan’ (1365 km2), weer een ander park met fantastische uitzichten. Dead Horse is eigenlijk maar een klein park, vergeleken met de andere parken die we al bezocht hebben. We hebben alweer een mooie plek op een kleine campground (20 plekken). Eind van de middag hebben we een wandeling gemaakt langs de rand van de canyon. Het is hier véél minder druk en daardoor is het op de meeste plekken doodstil om je heen. Alleen de wind en de vogels laten van zich horen…. En toen was het weer BBQ-time! Joost helemaal in z’n hum, want er lagen 2 ontzettende steaks te wachten om geroosterd te worden. Smakelijk gegeten!

Maandag 13 juni stond de rit van Dead Horse naar Capitol Reef op het programma. We moesten we weer vroeg op, 7 uur, want vandaag een flinke rit voor de boeg: 270 mijl (= 430 km). Eerst gestopt voor een lekker ontbijt bij The Jailhouse, the place to be in Moab. Gisteren waren we daar ook al en ook vandaag weer stond er een rij. Toen door naar Capitol Reef, met onderweg natuurlijk weer de nodige stops. Onderweg de nodige onweer en regen gehad en nog even boodschappen gedaan voor de komende dagen, want waar we nu naartoe gaan, is weer nogal ‘in the middle of nowhere’.
De campground Fruita waar we naartoe willen, was niet vooraf te reserveren, want hier geldt: first come, first serve. Dus we wisten niet of er plek zou zijn. Rond 17.00 uur kwamen we aan en we hadden geluk, er was nog een plekje vrij. We zitten in een soort groene oase met (fruit)bomen, midden tussen de hoge rotsen. Het leuke is dat hier de tenten en campers gewoon door elkaar staan, vaak is dat gescheiden. Achter ons staat een ouder echtpaar met alleen een duo-ligfiets en een klein tentje… ik vraag me af hoe zij hier de bergen opkomen…. De temperatuur is hier heerlijk, eigenlijk voor het eerst sinds we in de VS zijn, is het lekker om in de zon te zijn. Het koelt hier ’s avonds ook lekker af en vannacht werd ik zelfs wakker van de kou en een deken gepakt. De airco hebben we hier dus niet nodig!

Dinsdag 14 juni eerst rustig aan gedaan en ’s ochtends een wandeling in de omgeving gemaakt. Hier is het ook weer zo rustig, dat je je uren niemand tegenkomt en je als enigen op een rots van het uitzicht kunt genieten, heerlijk! Na een lekkere lunch met tonijnsalade (fijn, zo’n man die van weinig iets lekkers en gevarieerds weet te maken :-):-)) hebben we daarna nog een scenic route gereden, op een smalle weg tussen fraaie rotspartijen door. Helaas mogen we met onze camper niet over onverharde wegen rijden, anders hadden we nog verder de canyon ingekund. Na weer een overheerlijke BBQ (bijna alle kampeerplaatsen hebben hier een BBQ, want hey: This is America, country of grilling en BBQ!) nog lekker bij ons eigen kampvuurtje gezeten. Iedereen maakt hier ’s avonds een kampvuur, Amerikaanse campingtraditie denk ik.
We genieten volop. Joost wordt alleen gék van de mini-vliegjes die óveral zitten en steeds in zijn oren vliegen. Oor-horren, dat zou hier een uitvinding zijn! :-)

Morgen 15 juni, rijden we door naar Bryce Canyon National Park. Ik heb hier van Amerikaanse toeristen al veel over gehoord: ‘Bryce absolutely blew me away’), dus dat belooft wat!