Kayakken op zee

Hallo allemaal,

Jullie hebben al even niets van ons gehoord, dus maar even een update.
Dinsdagochtend lekker lui gedaan en liggen zonnen in ons tuintje in Sharkeys Cottage in Kaikoura, heerlijk! ’s Middags over de peninsula een wandeling gemaakt, langs het strand tussen de zeehonden en door de weides tussen de koeien …. hoezo afwisselend hier? ’s Avonds de BBQ bij onze cottage aangestoken en in het avondzonnetje gegeten. De eigenaar, David, kwam nog even langs voor een praatje en om ons alvast gedag te zeggen, maar niet voordat hij ons nog even zijn ‘landgoed’ had laten zien. Wat een mooie plek op de heuvel: een fantastische grote tuin, leuke cottages, een kleine dierentuin met geiten en alpaca’s (die we mochten voeren), uitzicht op zee en kleurrijke zonsondergangen.
Allebei vinden we dit tot nu toe wel de mooiste plek waar we gezeten hebben. Maar er gaat nog veel komen…

De volgende ochtend weer op tijd op voor de rit naar Abel Tasman (ca. 280 km). Onderweg even bij een zeeleeuwenkolonie gestopt, waar we veel kleine spartelende zeeleeuwtjes zagen. Na de koffiestop kwamen we in Marlborough, één van de wijnstreken van Nieuw-Zeeland, vooral bekend van de Sauvignon Blanc. Hoewel nog vroeg op de dag, moest hier natuurlijk even wijn geproefd worden bij één van de vele wijnboerderijen. Ze liggen allemaal prachtig in de vallei met op de achtergrond de bergen van Abel Tasman National Park. Er moest nog gereden worden, dus was het alleen even proeven en met twee goede maar dure flessen (alles is hier duur) gingen we weer de deur uit. Eind van de middag kwamen we aan bij onze cottage, Dehra Doon in Motueka. Een eenvoudig huisje tussen de fruitbomen met heel in de verte de Tasmanzee. Het was er warm, geen airco én geen horren voor de ramen… dus het was tijd voor 'operatie muskietennet'! Gelukkig hadden we dat zelf meegenomen, want wat insecten betreft ben ik echt een held op sokken. De grote torren, krekels en motvlinders die ik hier heb zien rondscharrelen en vliegen helpen daar niet aan mee, brrrr… Wat een gehannes zeg… in het pikdonker een raam openzetten en dan onder het zorgvuldig om het bed gespannen muskietennet kruipen, dat natuurlijk losschiet… en dan vooral stil blijven liggen… hahaha… maar het ging goed, lekker geslapen en niets gehoord of gevoeld!

Even iets heel anders: de hele vakantie zien we overal zwaarbepakte wielren(st)(n)ers in de bergen. Zwoegend en zwetend fietsen ze naar de top van de berg, in hitte & weer & wind, om vervolgens héél even te kunnen genieten van de afdaling en dan…. is daar alweer de volgende berg! Wat een bikkels, petje af hoor… ik zou het niet kunnen…tis maar wat je leuk vindt!

De volgende ochtend werden we vroeg verwacht in een dorpje hier vlakbij, om te gaan kayakken op zee! Heel toevallig bleek het Nederlandse stel, dat we bij Fox Glacier hadden ontmoet dezelfde plannen te hebben. Leuke lui. We stapten op de parkeerplaats op de watertaxi :-), die getrokken werd door een tractor en ons na een kort tochtje zo de zee inreed. Handig bedacht. Na een tocht van een half uurtje werden we gedropt op een strandje waar de knalgele kayaks al op ons lagen te wachten. Eerst wat uitleg, waarna we de zee opgingen met een groep van 8 personen (2 per kayak) en een gids. Joost achterin om te kunnen sturen en ik voorin. En toen maar peddelen op de golven en ook nog tegelijkertijd…. Dat bleek eerst nog niet zo makkelijk (tis nog best een kunst om degene achter je níet nat te spetteren), maar na een tijdje gingen we als een tierelier. We peddelden om Tonga Island, een broedplaats voor seals. De broedperiode was net voorbij, dus veel spetterende, waggelende en spelende baby-seals, zó schattig. Toen weer een stuk verder, dwars over best hoge golven, naar een lagune die over enkele uren zou droogvallen. Het verschil tussen eb en vloed is hier max. 4,5 meter (!), waardoor bij laagtij grote delen van de kust droogvallen. Overal zie je dan dus boten en zeilschepen droogliggen en zijn er grote zandvlaktes… alsof het een hele tijd niet geregend heeft…. een gek gezicht.
We peddelden verder, over golven en tussen rotsen door, naar een strandje voor de picknick-lunch. Dat smaakte wel na onze kayak-inspanningen. Vanaf hier zouden we het laatste stuk teruglopen, met onze gids. Hij wist leuke en nuttige dingen te vertellen over wat we onderweg zagen. Zo hebben we dus gesnoept van de uitwerpselen van een termiet! Klinkt heel vies, maar was best lekker eigenlijk, het smaakte naar suiker. De termiet eet het sap binnenin een speciale boom en ‘poept’ dat later uit, wat als een druppel aan de stam van de boom hangt.
Met de watertaxi werden we uiteindelijk weer tot op de parkeerplaats teruggebracht. Toen was het tijd voor een heerlijke burger en was er alweer een mooie zonnige dag voorbij.

Vrijdag hebben we uitgeslapen en lekker geluierd… beetje langs het strand gewandeld en van het zonnetje genoten… heerlijk! Zaterdag was een warme zonnige dag, dus hebben we voor het eerst deze vakantie een échte stranddag gehad… en natuurlijk verbrand, ondanks het insmeren met factor 30+! Even gerelaxed voordat we zondagochtend alles moesten inpakken, de auto uitmesten (wat een zooi kun je 3 weken verzamelen) en inleveren en met de ferry naar Wellington, voor onze 3 weken op het Noordereiland. Deze reis van 3 uur verliep voorspoedig, evenals het ophalen van de auto, alweer een Toyota Camry.

We blijven nu 2 nachten in Booklovers B&B, een mooi wit Victoriaans huis downtown Wellington. Het staat hier (logisch) vol met boeken. De eigenaresse is Jane Tolerton, een schrijfster, die al enkele boeken op haar naam heeft staan. We zijn net een hapje wezen eten en gaan morgen Wellington verkennen.

Tot snel!