The Sounds

Hallo allemaal, we zijn er weer! De cruise in de Doubtful Sounds was in één woord gewéldig! Wat een onvoorstelbaar groot en bijzonder fjordengebied. Het is onderdeel van Fiordland National Park, dat 21.000 km2 groot is en vanwege zijn bijzondere geologie, landschap, flora en fauna op de Wereld Erfgoed lijst staat… en da’s niet voor niets. Wauw, wat mooi….. amazing & awesome, zoals onze Amerikaanse bootgenoten zeiden. Wat een afgelegen en onbedorven wildernis van bergpieken, fjorden regenwoud en watervallen. Zo imponerend en indrukwekkend. Nagenoeg geen andere boten in de omgeving te verkennen. Je voelt je behoorlijk klein, als je daar tussen die immense groene fjorden doorvaart, die vanuit de zee oprijzen. En jaaaaaaa, we hebben dolfijnen gezien! Ze zwommen in een grote groep mee met de boot en wij hingen natuurlijk met z’n allen over de reling om ze op de foto te zetten. ’t Duurde even, maar toen had ik ook een springende dolfijn te pakken, op film en op foto! Er schijnen ca. 60 van deze zogenoemde Bottlenose Dolphins in de Doubtful Sound te leven. Ze kunnen tot wel 3,8 m groot worden en ca. 25 jaar oud. Later deze reis gaan we nog met dolfijnen zwemmen…. leuk!!
We zaten met circa 70 andere passagiers aan boord van de Fiordland Navigator, een mooi schip met een enthousiaste crew (één Nederlands meisje), waar we met een Japans (of Chinees? Kweet het niet) stel in één hut lagen, in stapelbedden. Prima verzorg allemaal, Joost paste zelfs languit in het stapelbed… da’s wel eens anders op een boot. We waren de enige Hollandse gasten aan boord. ’t Valt hier sowieso erg mee met het aantal landgenoten.
Wat een mazzel hadden we met het weer. Het regent er namelijk 2 van de 3 dagen (daarom is het ook een regenwoud) en wij hadden zon!!! Vanwege het goede weer hebben we zelfs nog een stukje op de open Tasmanzee, om Secretary Island heen (!), gevaren. Dat gebeurt volgens de kapitein blijkbaar niet vaak. Toen gingen we in een rustig stukje voor anker. Na ’t diner op tijd onze hut in, want je wordt best rozig van de buitenlucht en een paar wijntjes :-) We waren zo vertrokken, hebben onze Chinese of Japanse hutgenoten niet eens meer binnen horen komen.
Om klokslag 06.15 uur werd het anker opgehaald en de motoren gestart en was iedereen dus wakker! ’t Was koud op het dek, maar mooi hoor: laaghangende bewolking tussen die immense fjorden… en heel voorzichtig een zonnetje ertussen door. Op een gegeven moment gingen we in een baai stil liggen, alle motoren uit en iedereen moest doodstil zijn en geen geklik en geflits van fototoestellen. Zo hebben we 10 minuten aan dek gestaan, luisterend naar de geluiden van de natuur… even alleen maar luisteren naar hele bijzondere vogelgeluiden en kijken naar al het moois om je heen! En natuurlijk voelde Joost net op dat moment een kriebelhoest opkomen en werd de rust verstoord…. hij is maar snel naar binnen geslopen.
Rond het middaguur kwamen we weer aan in de haven van Manapouri, waar onze auto stond. We verbleven daar nog 2 nachten in de Captain’s Lookout. Een eenvoudig huisje met een fantastisch uitzicht op Lake Manapouri vanuit de woonkamer en de veranda. ’s Avonds nog met de boot naar de Te Anau Glow Worms grotten geweest (Te Anau is een plaatsje 20 km hier vandaan aan het Te Anau meer). Ik heb wel eerder gloeiwormen gezien, maar dit waren er toch wel veel meer. In de grot werden we in het stikdonker in een bootje rondgeleid in de nauwe grotten (Joost werd licht claustrofobisch) en aan het plafond was het een sterrenhemel van gloeiwormen. Wat een licht geven die beestjes. Ook nog van alles geleerd over het boeiende leven van de gloeiworm :-)
Volgende dag stond de tocht naar de Milford Sound gepland, ca. 3 uur rijden. Dit is ook een fjordengebied, maar hogere fjorden en veel toeristischer dan de Doubtful Sound. Dat was te merken aan de hoeveelheid touringcars die we onderweg tegenkwamen. Blij dat we hier geen cruise gedaan hebben! Onderweg op mooie plekjes geluncht en geprobeerd de touringcars te ontwijken, wat goed gelukt is… zie de foto’s.
We hadden vandaag eigenlijk een track van 3 uur willen lopen om Lake Marian, maar die was helaas afgesloten, vanwege gladheid en stevige wind. Niets van gemerkt, wij hebben alleen maar zon gezien, maar ja, ’t zal wel. We hebben ons niet verveeld hoor, want het is hier zó mooi en zulke afwisselende landschappen…. Het ene moment rij je in de bossen, het andere moment op het laagland met in de verte om je heen de hoge bergen met besneeuwde bergtoppen en een kabbelend riviertje.
’s Avonds in Te Anau naar de bios geweest naar een korte film/documentaire over Fiordland National Park. Tja, dat moesten we nu natuurlijk even zien nu we er geweest zijn. Prachtige beelden (en muziek) van de toppen van de fjorden, met de eeuwige sneeuw, zonsondergang, het leven in het oerwoud, bergmeren, watervallen…. Weer heel anders dan wij het vanaf de boot gezien hebben.
Het links rijden heb ik nog niet veel gedaan… Joost vindt het niet erg om te rijden en ik vind het niet erg om ernaast te zitten! Goede verdeling toch?
Hoewel we pas 2 weken op reis zijn, voelt het alsof we al veel langer onderweg zijn. Komt vast omdat we elke dag zoveel zien en meemaken.
O ja, niet onbelangrijk: we hebben onze bungyjump van maandag geboekt! Yes! Nu kunnen we niet meer terug! Rond 14.30 uur springen we (niet samen hoor). Wordt vervolgd….